• زلّ گرما لابلای کتاب‌های لمسِ ولو شده‌ی انقلاب اوّلین کتاب که چشمک‌ام زد ، همین کتابِ «چه تلخ است این سیب»ِ منوچهر‌آتشی بود. شعرِ «سرایشِ آتش» صفحه‌ی ۷۴ از چاپ اولِ نشرِ آگه ۱۳۷۸ ، شعرهای ۱۳۶۹ تا ۱۳۷۲ ، با طرحِ روی جلد علیرضا اسپهبد ـ‌اشتباه اگر‌ نکنم‌ـ
    ــ
    کلیشه‌ ، از شکمِ مادر کلیشه نبوده است. از فرطِ تکرارْ چون پیچِ زیادْ گَشتهْ هرز شده است آن‌طور که وقتی مواجه‌‌اش می‌شوی یادت نمی‌آید دیگر که این بخت‌برگشته ــ‌هر چه هست‌ــ معنایی هم دارد. واژه اگر کلیشه شود عریان از معنا و مفهوم می‌شود در گذرِ زمان‌: پوکِ پوک. در فیلم و داستان و در سخنِ اندرزگویانِ در واقعیت و مجاز زیاد شنیده‌ام که گفته‌اند: «زندگی هنوز زیبایی‌هاش را دارد» یا اگر لوس‌تر می‌خواسته‌اند بگویند ، می‌گفتند: «زندگی‌ هنوز قشنگیاشو داره» می‌شنیدیم و رد می‌شدیم اگر‌چه شاید به معناش فکر هم نمی‌کردیم از بس تکرار شده بود. من امّا می‌گویم درست ، اصلن زندگی هنوز زیبایی‌هاش را داشته باشد ولی داشته‌باشد یا نداشته‌باشد ، من می‌گویم گناهِ کیست که مردمانِ مِهرکُشِ خنجربه‌دست ،مهربانی را به قتل‌گاه می‌بَرَند؟‌ خنجری به دست دارند که با «خوبْ» یا «مهربانِ» بی‌چون و چرا و بی‌چشمداشت که غریبِ این روزگارِ بی‌وفاستْ چنان می‌کنند که دست از مهربانی بشوید ، که چون هر چیزِ زیبایی به ضد خود برداشت می‌شود باید از هر چیز اگر «زیبایی» باشد یا «خوبی» باشد مثلِ «مهربانی» و «احترام» و «لطف» دست شست‌. این‌طور است که یک جماعتی یک شهری نامهربان می‌شود و خوبی‌هاش را که شاید آدمیان هم جزوشان باشند به گوشه‌ی عزلت و انزوا می‌کشاند.
    ـَـ
    گوهرِ نایابی‌ست دوست‌ی ، که اگر دقیق یافتی‌اش ، واژه‌های راکدِ در ذهن و در نوکِ خنجرِ قلم را به خونِ نایابی جاری می‌کند. روز و‌ شب من با «مانی» هستم ، همان رفیق که مرا از رخوتِ در عزلتْ در آورد که انگار برابرِ خود می‌نشینم وقتی پیشِ اویم. دو آدم ولی یک خو.
    ــ
    نگاهْ به فیلترِ سیگاری شناور در چاله‌ی آبی و ارتعاشِ خفیفِ آب برابرِ تابلویی در پارک و «مانی» که می‌آید از دور و عقربه‌ها را از اعدادِ بروی صفحه‌ی ساعتْ فراری می‌دهد با مصاحبت‌اش.
    ـَـ
    #منوچهر_آتشی #منوچهرآتشی
    #علیرضا_اسپهبد #علیرضااسپهبد
    #مسعود_کیمیایی #احمد_شاملو
    #فرج_سرکوهی #چه_تلخ_است_این_سیب

نظرات

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

تصویر
یکشنبه ، چهارم ذی‌الحجه‌ی ۱۳۲۱ ، یادداشتِ محمدعلی‌فروغی [حجره‌ی آقا شیخ حسن] ، صفحه‌ی ۱۲۱ این خرداد که رفت و این تیرِ بی‌وفا که با اوییم را من فقط خواندم ، با کتاب‌ها هم‌بستر می‌شدم و تا می‌توانستم دور می‌شده‌ام از نَفَس‌ها ، کنار می‌کشیده‌ام از کسان. از انبوهِ خوانده‌ها یادداشت‌های فروغی را هر چه بود دیگر تمام کردم ، یعنی دیگر جسته‌گریخته‌خواندن نبود ، تمام‌اش کردم و در طول راه دیدم که او در حاشیه‌هاست که بی‌نهایت جذاب می‌نماید. او را در حاشیه‌هاست که بیشتر دوست دارم. گاه بسانِ مردی‌ست اتوکشیده که بدش نمی‌آید کمی بی‌نزاکتی کند ، بد دهان باشد و گاه بسانِ پسربچه‌ای‌ست با شیطنت‌های ایرانیِ ایرانی. آنجا که مثلن دختری زیبا می‌بیند ، شیطنتی می‌کند ، یا به لباس خانم‌ها دقت می‌کند و نظر می‌دهد ، یا آنجا که در نافِ فرنگستان دلتنگیِ خانه و زن و بچه را می‌کند و یا آنجا که نمی‌تواند جلوی خود بگیرد و جلوی کتابفروشی‌ها وسوسه می‌شود و کتاب می‌خرد و کتاب می‌خرد و فکرِ هیچ چیز را هم نمی‌کند. این جایی‌ست که با او همراه و هم‌دل‌ام من. این بیماری‌ای‌ست که در خاطراتِ تمامِ آن‌ها که دوست‌شان دارم جسته‌ا
بیشتر بخوانيد
تصویر
چیست این آدمیزادِ دو پا ، تعادل‌اش معلولِ چیزها و کسانی‌ست که ممکن است دقیقه‌ای هم از نزدیک نبیندشان ، امّا مادامی که عالم به رفتن‌شان می‌شود ، نیستی‌شان هست می‌شود ، انگار از لحظه‌ای که می‌روند دیگر نمی‌روند. شهر خالی می‌شود از نبودشان: [نبودش] ــ باری ، خانم شهین خسروی‌نژاد را من خودْ کشف کردم. شعرِ این شاعره‌ی بزرگوار من را به هیجان در می‌آورد ، گشتم و جستم جز یک کتاب و چند مقاله و مجله که برای سیرآبیِ من اندک بود چیزی دستگیرم نشد تا خودِ بزرگوارش با یک مهربانیِ غیرقابلِ وصف در این دوره‌ی بی‌مهری‌ها سیرآب کرد مرا و کتاب‌هاش را برام فرستاد. با وجد و‌ شور ورق می‌زنم و‌ می‌خوانم. این قطعه شعر درخشان از کتابِ رامش است که بی‌اغراق آرزوی خواندن‌اش را داشتم. هر آنچه‌از او هست را جستم و‌ خواندم و به روزهای آتی چیزی جز خواندنِ کتاب‌شعرهای خانم خسروی نژاد نمی‌خواهم. از هر آنچه هست و بود ، از هر رنج و از هر دردِ این روزگارِ بی‌وفا پناه بر شعر ـــ گفتم امروز که کاش شاهرخ مسکوب زنده بود. وقتی دوست بزرگوارم آقای محمدرضا شیخی ، کتابِ کیارستمیِ «یوسف اسحاق‌پور» را برام فرستاد و قلب‌ام را روشن ا
بیشتر بخوانيد
تصویر
«شگرفْ» شعرِ یانیس ریتسوس ، فارسیِ فریدون فریاد [کتابِ «تقویم تبعید» ؛ چاپ شده‌ی ۱۳۶۹ نشر البرز] صفحه‌ی ۱۴۳ ـــ میلادِ مفهومِ در هسته‌ی «شعر»ی ، از پسِ توالیِ چند تصویرِ یک‌ اهلِ کلمه‌ی یونانی: میلادِ مرگ‌ و امتدادِ مرگ‌اندیشی ـََــ توقّفی چند در پشتِ درخت‌ها و‌ شمشادهای یک پیاده‌روی تاریک. دست‌های در جیب ، نگاهِ به رقصِ غمگینِ برگ‌ها با طنینِ بوقی در دوردستْ علاوه‌ی بوی دود و چوب با چراغ‌ِ رقصان و لرزانِ سردرِ مغازه‌ای در انتهای کوچه ، موی غمینِ افتاده بر پیشانی ، ریش‌ِ خرماییِ صورتِ مردیْ رنگ‌پریده و آهنگِ رفتن سمتِ خانه: توالیِ کارها و مفهومِ زاییده‌شان ــ‌امتدادِ دلگیری و کتاب‌شعرِ ریتسوس ــ [ #تقویم‌_تبعید ] [ #یانیس_ریتسوس ] [ #فریدون_فریاد ]
بیشتر بخوانيد