• چیست این قدرت تجسم و تخیل؟ دی‌شب قبلِ خواب ، «هزار پله‌ به دریا مانده‌ است» را ورق می‌زدم. طبقِ معمول فصلِ چهارم‌اش را ، احمدرضا احمدی اگر سه کتاب محبوب برای من داشته باشد حتمن یکی همین کتاب است. میزانِ رویاها و تصاویرِ شاعرانه‌ی احمدرضا در این کتاب در اوج است ، دستِ خواننده‌ی اهلِ واژه و خیالْ را می‌گیرد و در افق محو می‌کند ، غرقِ غرقِ رویا ، محوِ محوِ اوهام و در آخر خواب. برای خودم هم قابل باور نیست که همین صحنه را در خواب دیدم امروز. نمی‌خواستم بیدار شوم. از آن خواب‌ها که وقتی کسی بیدارت می‌کند تلخ و ناراحت و عصبی می‌شوی. همین طور هم شد ، بیدارم کردند اما این بیداری ارزشِ آن داشت که حتّا با تلخی دل ازش کنده باشم.
    ــ
    گفتند بسته‌ی پستی داری! یک جعبه کتاب که از سوئد برام رسید امروز. آقای بهروز شیدا از نویسنده‌های قدیمی ، از رفقای شاهرخ مسکوب و یوسف اسحاق‌پور کتاب‌های خودش را از آن دیار برام فرستاد. قلب‌ام روشن شد. براستی خویِ جوانمردی و سخاوت در این رفقا چنان ریشه‌دار است که مرز نمی‌شناسد ، ایران و‌ سوئد نمی‌شناسد. شاهرخ مسکوب می‌گفت یوسف اسحاق‌پور با تمامِ مشکلاتی که داشته است همیشه یک مقداری از هزینه‌اش خرجِ خریدِ کتاب برای مسکوب می‌شده است ، برای اینکه رفیقِ دانایش از خوانده‌هایی که برای خودش لذت‌بخش بوده است کامی بچشد و کیف کند. یک جور رفاقتِ محضِ بی‌چشم‌داشت و گشاده‌دستانه. یک مهرِ بی‌چون و چرا ، امروز که بسته‌ی آقای بهروز شیدا به دستم رسید باز به یادِ همین جوانمردی‌های آنان افتادم.چقدر ممنونِ ایشانم ، نویسنده‌ای درجه یک و متواضع مثلِ نوشته‌هاش. نامِ او و یوسف اسحاق‌‌پور برای من گره خورده با نامِ شاهرخ مسکوب است.
    امروز ، روزِ من است.
    ۱۶ اردی‌بهشت ۱۳۹۷
    ‍ـــ
    #احمدرضا_احمدی #احمدرضااحمدی #بهروز_شیدا#بهروزشیدا #شاهرخ_مسکوب #یوسف_اسحاق_پور#مسعود_کیمیایی #آیدین_آغداشلو#هزار_پله_به_دریا_مانده_است

نظرات

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

تصویر
«شگرفْ» شعرِ یانیس ریتسوس ، فارسیِ فریدون فریاد [کتابِ «تقویم تبعید» ؛ چاپ شده‌ی ۱۳۶۹ نشر البرز] صفحه‌ی ۱۴۳ ـــ میلادِ مفهومِ در هسته‌ی «شعر»ی ، از پسِ توالیِ چند تصویرِ یک‌ اهلِ کلمه‌ی یونانی: میلادِ مرگ‌ و امتدادِ مرگ‌اندیشی ـََــ توقّفی چند در پشتِ درخت‌ها و‌ شمشادهای یک پیاده‌روی تاریک. دست‌های در جیب ، نگاهِ به رقصِ غمگینِ برگ‌ها با طنینِ بوقی در دوردستْ علاوه‌ی بوی دود و چوب با چراغ‌ِ رقصان و لرزانِ سردرِ مغازه‌ای در انتهای کوچه ، موی غمینِ افتاده بر پیشانی ، ریش‌ِ خرماییِ صورتِ مردیْ رنگ‌پریده و آهنگِ رفتن سمتِ خانه: توالیِ کارها و مفهومِ زاییده‌شان ــ‌امتدادِ دلگیری و کتاب‌شعرِ ریتسوس ــ [ #تقویم‌_تبعید ] [ #یانیس_ریتسوس ] [ #فریدون_فریاد ]
بیشتر بخوانيد
تصویر
دی‌شب بود که قبلِ خوابی که‌ نمی‌آمد شماره‌ی دوّم جُنگِ فلک‌الافلاک را که سال ۵۱ زیرِ نظرِ غلامحسین نصیری‌پور چاپ شده‌استْ باز کردم تا چند صفحه‌ای بخوانم. از هر اهلِ واژه‌ی خوبی که در مخیّله‌تان بیاید چیزکی‌ دارد. صفحه‌ی اوّل نوشتاری از نیما داشت در شعر و شاعری ــ‌یحتمل از حرف‌های همسایه یا همچین چیزی: دقیق یادم نیست‌ــ می‌گفت: «بدونِ خلوت با خود، شعرِ شما تطهیر نمی‌یابد و آنچه را که باید باشد، نخواهد بود. به هر اندازه در خودتان خلوت داشته باشید به همان اندازه این کیفیت بیشتر حاصل آمده است. از این حرفِ کودکانه و جوان‌فریب بگذرید که شعر از جمعیت ساخته می‌شود. کسی که معترف به این است خودِ منم ، اما شاعر این کالا را که از جمعیت‌ می‌گیرد در خلوتِ خود منظم و قابل ارزش می‌کند.» خب طبیعی بود که به یادِ ریلکه بیفتم [همین نوشتارِ در عکس] از آن کتابِ درخشانی که آقای پرویز ناتل خانلری به فارسی در آورده است. خیلی میانه‌ی خوبی داشتند نیما و خانلری که اینقدر هم زیاد همزمان به یادم می‌آیند! ــ‌اهل دل می‌دانند چه می‌گویم‌ــ باری ، خانلری می‌گوید این خلوتی که ریلکه می‌گوید همان خلوتِ ظاهری نیست بلکه...
بیشتر بخوانيد
تصویر
یکشنبه ، چهارم ذی‌الحجه‌ی ۱۳۲۱ ، یادداشتِ محمدعلی‌فروغی [حجره‌ی آقا شیخ حسن] ، صفحه‌ی ۱۲۱ این خرداد که رفت و این تیرِ بی‌وفا که با اوییم را من فقط خواندم ، با کتاب‌ها هم‌بستر می‌شدم و تا می‌توانستم دور می‌شده‌ام از نَفَس‌ها ، کنار می‌کشیده‌ام از کسان. از انبوهِ خوانده‌ها یادداشت‌های فروغی را هر چه بود دیگر تمام کردم ، یعنی دیگر جسته‌گریخته‌خواندن نبود ، تمام‌اش کردم و در طول راه دیدم که او در حاشیه‌هاست که بی‌نهایت جذاب می‌نماید. او را در حاشیه‌هاست که بیشتر دوست دارم. گاه بسانِ مردی‌ست اتوکشیده که بدش نمی‌آید کمی بی‌نزاکتی کند ، بد دهان باشد و گاه بسانِ پسربچه‌ای‌ست با شیطنت‌های ایرانیِ ایرانی. آنجا که مثلن دختری زیبا می‌بیند ، شیطنتی می‌کند ، یا به لباس خانم‌ها دقت می‌کند و نظر می‌دهد ، یا آنجا که در نافِ فرنگستان دلتنگیِ خانه و زن و بچه را می‌کند و یا آنجا که نمی‌تواند جلوی خود بگیرد و جلوی کتابفروشی‌ها وسوسه می‌شود و کتاب می‌خرد و کتاب می‌خرد و فکرِ هیچ چیز را هم نمی‌کند. این جایی‌ست که با او همراه و هم‌دل‌ام من. این بیماری‌ای‌ست که در خاطراتِ تمامِ آن‌ها که دوست‌شان دارم جسته‌ا...
بیشتر بخوانيد