در طولِ سال‌ها نوشته‌ام ، گاه بروی کاغذ ، نه برای کسی که برای خودم ، و گاه برای مجله‌ای یا روزنامه‌ای و گاه در صفحه‌ی اینستاگرام‌ام به‌رسمِ یادگار برای خودم و برای آن‌ها که با مهربانی‌ خوانده‌اند مرا. باری ، دوستی قوّت قلب شد تا آنچه را تاکنون نوشته‌ام به وبلاگی بسپارم تا بماند‌. تا اگر خود نمانده باشم نوشته‌هایم مانده باشد‌. بماند که تحفه‌ای هم نیست‌اند ، فقط بحثِ مانایی‌ست در این روزگار که هیچ‌چیز و هیچ‌کس مانا نیست‌. همین فعلن.
حدود ۲:۴۱ دقیقه‌ی بامدادِ یک روزِ تیرماه ۱۳۹۷

نظرات

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

تصویر
«شگرفْ» شعرِ یانیس ریتسوس ، فارسیِ فریدون فریاد [کتابِ «تقویم تبعید» ؛ چاپ شده‌ی ۱۳۶۹ نشر البرز] صفحه‌ی ۱۴۳ ـــ میلادِ مفهومِ در هسته‌ی «شعر»ی ، از پسِ توالیِ چند تصویرِ یک‌ اهلِ کلمه‌ی یونانی: میلادِ مرگ‌ و امتدادِ مرگ‌اندیشی ـََــ توقّفی چند در پشتِ درخت‌ها و‌ شمشادهای یک پیاده‌روی تاریک. دست‌های در جیب ، نگاهِ به رقصِ غمگینِ برگ‌ها با طنینِ بوقی در دوردستْ علاوه‌ی بوی دود و چوب با چراغ‌ِ رقصان و لرزانِ سردرِ مغازه‌ای در انتهای کوچه ، موی غمینِ افتاده بر پیشانی ، ریش‌ِ خرماییِ صورتِ مردیْ رنگ‌پریده و آهنگِ رفتن سمتِ خانه: توالیِ کارها و مفهومِ زاییده‌شان ــ‌امتدادِ دلگیری و کتاب‌شعرِ ریتسوس ــ [ #تقویم‌_تبعید ] [ #یانیس_ریتسوس ] [ #فریدون_فریاد ]
بیشتر بخوانيد
تصویر
دی‌شب بود که قبلِ خوابی که‌ نمی‌آمد شماره‌ی دوّم جُنگِ فلک‌الافلاک را که سال ۵۱ زیرِ نظرِ غلامحسین نصیری‌پور چاپ شده‌استْ باز کردم تا چند صفحه‌ای بخوانم. از هر اهلِ واژه‌ی خوبی که در مخیّله‌تان بیاید چیزکی‌ دارد. صفحه‌ی اوّل نوشتاری از نیما داشت در شعر و شاعری ــ‌یحتمل از حرف‌های همسایه یا همچین چیزی: دقیق یادم نیست‌ــ می‌گفت: «بدونِ خلوت با خود، شعرِ شما تطهیر نمی‌یابد و آنچه را که باید باشد، نخواهد بود. به هر اندازه در خودتان خلوت داشته باشید به همان اندازه این کیفیت بیشتر حاصل آمده است. از این حرفِ کودکانه و جوان‌فریب بگذرید که شعر از جمعیت ساخته می‌شود. کسی که معترف به این است خودِ منم ، اما شاعر این کالا را که از جمعیت‌ می‌گیرد در خلوتِ خود منظم و قابل ارزش می‌کند.» خب طبیعی بود که به یادِ ریلکه بیفتم [همین نوشتارِ در عکس] از آن کتابِ درخشانی که آقای پرویز ناتل خانلری به فارسی در آورده است. خیلی میانه‌ی خوبی داشتند نیما و خانلری که اینقدر هم زیاد همزمان به یادم می‌آیند! ــ‌اهل دل می‌دانند چه می‌گویم‌ــ باری ، خانلری می‌گوید این خلوتی که ریلکه می‌گوید همان خلوتِ ظاهری نیست بلکه...
بیشتر بخوانيد
تصویر
یکشنبه ، چهارم ذی‌الحجه‌ی ۱۳۲۱ ، یادداشتِ محمدعلی‌فروغی [حجره‌ی آقا شیخ حسن] ، صفحه‌ی ۱۲۱ این خرداد که رفت و این تیرِ بی‌وفا که با اوییم را من فقط خواندم ، با کتاب‌ها هم‌بستر می‌شدم و تا می‌توانستم دور می‌شده‌ام از نَفَس‌ها ، کنار می‌کشیده‌ام از کسان. از انبوهِ خوانده‌ها یادداشت‌های فروغی را هر چه بود دیگر تمام کردم ، یعنی دیگر جسته‌گریخته‌خواندن نبود ، تمام‌اش کردم و در طول راه دیدم که او در حاشیه‌هاست که بی‌نهایت جذاب می‌نماید. او را در حاشیه‌هاست که بیشتر دوست دارم. گاه بسانِ مردی‌ست اتوکشیده که بدش نمی‌آید کمی بی‌نزاکتی کند ، بد دهان باشد و گاه بسانِ پسربچه‌ای‌ست با شیطنت‌های ایرانیِ ایرانی. آنجا که مثلن دختری زیبا می‌بیند ، شیطنتی می‌کند ، یا به لباس خانم‌ها دقت می‌کند و نظر می‌دهد ، یا آنجا که در نافِ فرنگستان دلتنگیِ خانه و زن و بچه را می‌کند و یا آنجا که نمی‌تواند جلوی خود بگیرد و جلوی کتابفروشی‌ها وسوسه می‌شود و کتاب می‌خرد و کتاب می‌خرد و فکرِ هیچ چیز را هم نمی‌کند. این جایی‌ست که با او همراه و هم‌دل‌ام من. این بیماری‌ای‌ست که در خاطراتِ تمامِ آن‌ها که دوست‌شان دارم جسته‌ا...
بیشتر بخوانيد